بررسی نقش استراتژی های نوآوری بر توسعه ی پایدار عملکرد صنعت ساختمان ایران

اهمیت نوآوری برای صنایع و شرکت ها جهت دستیابی به مزیت رقابتی در حال افزایش است، زیرا نوآوری موتور رقابت و تعیین کننده جایگاه رقابت پذیری آن ها می باشد. امروزه به دلیل ماهیت پیچیده و پویای محیط ها، یافتن صنعتی که در تجدید مسیر خود، نوآوری مستمر یا دوره ای وارد نشده باشد، دشوار است. همچنین، جهت ایجاد رشد، تداوم توسعه عملکرد و ایجاد تنوع در عملکرد در چنین محیطهای پویایی ، مهمترین راه، خلق نوآوری است. یا به عبارتی دیگر، جهت برخورداری از مزیت های رقابتی نوین در محیطهای پویا شرکتها بایستی توان نوآورانه خود را تقویت کنند؛ زیرا نوآوری مهمترین ابزار استراتژیک جهت کسب مزیت رقابتی در چنین محیطهای پیچیده یا یکی از مهمترین عوامل رقابت پذیری ملل، مناطق و شرکت ها می باشد. به همین دلیل، شرکت ها پذیرفتند که نوآوری یک الزام استراتژیک محسوب می شود، نه یک انتخاب استراتژیک. علاوه بر این، بطور کلی پذیرفته شده که نوآوری عبارتست از پیاده سازی فرایندها، محصولات یا رویکردهای مدیریتی جدید در شرکت ها به منظور افزایش کارایی آن ها (یعنی بهبود کیفیت و کاهش هزینه های تولیدی) و یا افزایش اثربخشی (یعنی سهم بازار بیشتر و رضایتمندی مشتری). در مجموع، برخی محققان اهداف کلیدی و مهم نوآوری را به این ترتیب شناسایی و طبقه بندی نموده اند: تولید محصولات کاملاً نوین، معرفی محصولات با موقعیت بهتر، بهبود فرایند تولیدی، حفظ و افزایش سهم بازار، بهره برداری از بازارهای داخلی و بین المللی، بهبود کیفیت تولید، بهبود فناوری موجود جهت کاهش وابستگی به واردات، کاهش مصرف مواد اولیه و انرژی، بهبود شرایط کار و کاهش هزینه ها.البته، محققان معتقدند موفقیت نوآوری در گروِ پشتیبانی تیم مدیران ارشد شرکت ها و گرایشات استراتژیک آنهاست و بدون استراتژی برای نوآوری، بهبود عملکرد و قابلیت های نوآورانه امکانپذیر نخواهد بود؛ زیرا استراتژی نوآوری تمایل شرکت به درگیر شدن و حمایت از ایده های نوین، پدید های نوظهور و فرایندهای خلاقانه را که ممکن است منجر به محصولات، خدمات و فرایندهای فناورانه جدید شوند را منعکس می کند. استراتژی نوآوری، مفهومی مدیریتی و شامل فعالیتهایی است که ظرفیت بهبود و توسعه شرکت ها را افزایش داده و همچنین مسیر نوآوریِ کسب و کار را مشخص می کند و اگر به خوبی تدوین شده باشد می تواند به عنوان پیشنیازی اساسی برای خلق و استفاده از نوآوری عمل کند؛ زیرا صنایع و شرکت ها را در یافتن فرصت های جدید جهت توسعه کمک می کند. استراتژی نوآوری، شرکت را در گزینش، یکپارچگی و تجدید توانمندی های فناورانه، قابلیت های مدیریتی و دانشی کمک نموده و آن را در حفظ و بهبود مزیت های رقابتی پایدار مجاز می سازد. بنابراین، صنایعی در صحنه رقابت باقی خواهند ماند که به پیاده سازی استراتژی نوآوری مبادرت ورزیده و در تحقیق و توسعه (R&D) و نوآوری سرمایه گذاری کرده باشند و یا بخواهند سرمایه گذاری کنند؛ اما متأسفانه، در اغلب کشورها، برخی صنایع عموماً نوآور نیستند. در این راستا، چند مشکل وجود دارد که عبارتند از سرمایه گذاری اندک در R&D، چندپارگی زنجیره های تأمین و عدم همکاری بین مراکز علمی و صنعت در پژوهش.